ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﻟﺎﺩﺑﺎﺀ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺯﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﺛﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ ﭘﺲ ﺑﺮ ﺍﺷﻌﺐ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﻰ ﺯﺩ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ : ﺩﺧﺘﺮﻡ ، ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺷﻴﻮﻥ ﻣﻜﻦ ، ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻰ ﺁﻩ ﭘﺪﺭﻡ ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻰ ﺑﮕﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻓﻘﻪ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻰ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻰ ، ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﺷﻌﺐ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﺳﺘﻴﻨﺶ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺍﻯ ﻓﻠﺎﻧﺔ ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﻣﻰ ﺩﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻰ ! ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ : ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺛﺮ ﻛﻨﺪ ، ﺗﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻭ ﺭﻣﻘﻰ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮﻯ ، ﺍﺷﻌﺐ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻢ ، ﻭﻟﻰ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﮕﻮﺋﻰ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺁﺳﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ، ﭘﺲ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻧﻢ ﺷﺪﻳﺪ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺷﻮﺩ ، ﺁﻥ ﺯﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺤﺶ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ، ﺣﺘﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ .

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: