ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻬﻠﻮﻝ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺑﻮﺣﻨﻴﻔﻪ ﻣﻰ ﮔﺬﺷﺖ . ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ : ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺳﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﺮﺍ ﻧﻤﻰ ﭘﺴﻨﺪﻡ . ﺍﻭﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺁﻓﺮﻳﺪ . ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﺷﻮﺩ . ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ . ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ . ﺳﻮﻡ : ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺎﻋﻞ ﻓﻌﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺼﻮﺹ ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﺁﻧﺴﺖ . ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻬﻠﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ، ﻛﻠﻮﺧﻰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺍﻭ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﺮﺩ . ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﺑﻬﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺰﺩ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﺑﻬﻠﻮﻝ ﮔﻔﺖ : ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺷﻜﺎﻳﺘﻰ ﺩﺍﺭﻯ ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻡ . ﮔﻔﺖ : ﺗﻮ ﻛﻠﻮﺧﻰ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﺯﺩﻯ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻯ . ﺑﻬﻠﻮﻝ : ﺩﺭﺩ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻩ . ﮔﻔﺖ : ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ . ﺑﻬﻠﻮﻝ : ﺍﻭﻟﺎً ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ . ﺛﺎﻧﻴﺎً ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﺳﺮﺕ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻛﻠﻮﺥ ﺩﺭﺩ ﺁﻣﺪﻩ ، ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻰ ﮔﻮﺋﻰ . ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﻘﺪﻯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﻰ ﺳﻮﺯﺩ . ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ . ﭘﺲ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺧﺎﻛﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻯ ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﻭ ﻛﻠﻮﺥ ﻣﻌﺬﺏ ﺷﻮﻯ . ﺛﺎﻟﺜﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺎﻋﻞ ﻓﻌﻞ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺴﺖ ، ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺷﻜﺎﻳﺘﻰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻯ ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺍﺩﻋﺎﺀ ﻗﺼﺎﺹ ﻣﻰ ﻛﻨﻰ ؟

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: