ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﻜﻠﺎﺳﻰ ﻫﺎﻯ ﻧﻮﺍﺏ ﺻﻔﻮﻯ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺣﻜﻴﻢ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﻜﻠﺎﺳﻰ ﻫﺎﻳﻢ ﺩﻋﻮﺍ ﻛﺮﺩﻡ، ﺍﻭ ﺳﻨﮕﻰ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻓﺘﻢ. ﭘﺪﺭﻡ ﺗﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺁﻥ ﺑﭽّﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﻭ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭﻯ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺳﻴﺪ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﺻﻔﻮﻯ (ﻫﻤﻜﻠﺎﺱ ﻣﻦ) ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻰ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻜﺴﺖ. ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺗﻰ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﻡ. ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻡ. ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻮﺍﺏ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺿﺎﺭﺏ ﺳﺮ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﺴﺖ. ﺍﻣّﺎ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺍﻯ ﺟﺪّﻯ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺗﻰ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﻡ. ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺧﻀﻮﻉ، ﺑﺎ ﺗﻌﺠّﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺳﻴﺪ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﻧﻮﺍﺏ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ: ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻯ، ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﺭ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﻯ ﻛﺮﺩﻯ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ؟ ﺳﻴﺪ ﻣﺠﺘﺒﻰ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺿﺎﺭﺏ ﻛﺎﺭ ﺑﺪﻯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﻭﻟﻰ ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻢ. ﺍﻭ ﻳﺘﻴﻢ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺪﺭﺵ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﻢ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻳﺘﻴﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻳﺘﻴﻤﻰ ﺍﻭ ﺑﻜﺎﻫﻢ!
برچسبها:
نظرات شما عزیزان:
برچسبها:
چهار شنبه 6 فروردين 1393برچسب:, 10:30 
طاها
طاها 
<-PollName->
آمار
وب سایت: