ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ، ﺭﺟﺎﻝ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﻋﻠﻤﻲ، ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭﺿﻊ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺨﺘﺺ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺎﺹ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﺍﻗﺘﻀﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺑﻠﻲ ﺍﮔﺮ ﻧﺴﻠﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﻮّﺑﺎﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩ، ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ (ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻲ). ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟّﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻧﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺣﺰﺍﺏ ﻛﻮﭼﻚ؛ ﻳﻌﻨﻲ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﺁﻥ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻣﻌﺘﺮﺽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﻥ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻩ ﺍﺟﺮﺍﻱ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺠﺮﻳﺎﻥ ﺁﻥ، ﺭﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﻣﺸﺮﻭﻋﻴﺖ ﻭ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ 80ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﻳﻚ ﻛﺸﻮﺭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﺍﻧﻲ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﻭﻟﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﻣﺴﺆﻭﻟﺎﻥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﻳﻲ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﺳﺖ؛ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﻧﻈﺎﻡ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺁﻥ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ، ﺁﻣﺎﺭ ﺷﺮﻛﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ، ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺍﺻﻞ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺍﺻﻞ ﺣﺎﻛﻤﻴﺖ، ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻛﻨﺪ.

نظرات شما عزیزان:

برچسب‌ها: